Het is niet altijd makkelijk om een myocardinfarct te diagnosticeren, laat staan wanneer een patiënte een linker bundeltakblok heeft of een ventriculair gepaced ritme. In dit artikel gaan we aan de slag met het Cabrera Sign, dat hiervoor mogelijk een nuttig hulpmiddel kan zijn.
In een eerder artikel hebben we het al gehad over Sgarbossa criteria en het Chapman Sign. Die kunnen je helpen om bij een patiënt met een linker bundeltakblok een myocardinfarct te diagnosticeren. Het Cabrera Sign kun je met datzelfde doel proberen in te zetten.
Als eerste, heel kort en krachtig, de kenmerken van het Cabrera Sign:
- Patiënt met linker bundeltakblok
- Notch in het stijgende been van de S-golf van afleiding V3-V4
- Notch is ≥0.04 sec (40 msec) breed
Hieronder zie je een voorbeeld van het Cabrera Sign.
Waarom is LBTB een probleem?
Bij een linker bundeltakblok of ventriculair gepaced ritme is de QRS-morfologie natuurlijk anders dan normaal en zien we ST-segment en T-top afwijkingen. Dit is normaal bij een bundeltakblok of ventriculair pacemakerritme maar dat past ook bij een STEMI. Dat maakt dat een STEMI moeilijker te herkennen is in deze gevallen. Het is in de praktijk nog altijd gemeengoed om een patiënt met een nieuw linker bundeltakblok te verdenken voor ACS en mogelijk zelfs in te sturen voor PCI, terwijl maar zo’n 2-4% van de mensen met nieuw LBTB en pijn op de borst dat LBTB hebben door ischemie en infarct (Ref. 3).
Geschiedenis
Het Cabrera Sign is voor het eerst beschreven in 1954, door Cabrera & Friedlan (Ref. 4). Ik heb inhoudelijk helaas niets kunnen vinden over hoe zij hiertoe zijn gekomen.
In 1986 is in een studie van Kindwall et al (Ref. 5) het Cabrera Sign meegenomen om te testen hoe betrouwbaar het is. Zij onderzochten 75 patiënten die om uiteenlopende redenen elektrofysiologisch onderzoek ondergingen en daarbij in het rechter ventrikel gepaced werden (dus een LBTB morfologie kregen op het ECG). 47 van hen hadden eerder een myocardinfarct doorgemaakt, allemaal langer dan 1 maand geleden. 33 van hen hadden een anterior infarct doorgemaakt, 14 een inferior infarct. 19 mensen hadden een structureel normaal hart en 9 mensen een non-ischemische hartziekte.
Er werden 85 ECG´s geproduceerd in de groep van 47 mensen met een eerder myocardinfarct. Allemaal hadden ze door de RV pacing een LBTB morfologie. 47 ECG´s hadden een linker hartas, 38 hadden een normale hartas. Bij de groep van 28 mensen zonder myocardinfarct werden er 49 ECG´s geproduceerd. 28 hadden er een linker hartas, 21 hadden er een normale hartas.
Er werden meerdere ECG patronen frequent gevonden, waaronder Chapman Sign en Cabrera Sign. Van de 85 ECG’s in de groep met eerder myocardinfarct hadden er 29 het Chapman Sign en 38 het Cabrera Sign. Bij de groep ECG’s ZONDER eerder myocardinfarct was er 26 keer het Chapman Sign en slechts 4 keer het Cabrera Sign. Uiteindelijk kwam men voor het Chapman Sign tot een sensitiviteit van 34% en specificiteit van 47%. Het Cabrera Sign kreeg een sensitiviteit van 45% en specificiteit van 92%.
Afsluiting
Bedankt voor het lezen van dit artikel. Vergeet je niet te abonneren op ons YouTube-kanaal. Ook zijn we te volgen op LinkedIn en Instagram! Verspreid het kanaal ook vooral onder je collega’s en andere geïnteresseerden, dat wordt enorm gewaardeerd!
Literatuur
- Bundle-Branch Block and In-Hospital Mortality in Acute Myocardial Infarction (Go et al, 1998)
- Incidence and clinical relevance of the occurrence of bundle-branch block in patients treated with thrombolytic therapy (Newby et al, 1996)
- Diagnosis of ST-elevation myocardial infarction in the presence of left bundle branch block with the ST-elevation to S-wave ratio in a modified Sgarbossa rule (Smith et al, 2012).
- La onda de activacion ventricular en el bloqueo de rama izquierda con infarto: un nuevo signo electrocardiografico (Cabrera & Friedland, 1953)
- Predictive accuracy of criteria for chronic myocardial infarction in pacing-induced left bundle branch block (Kindwall et al, 1986)